jueves, 29 de marzo de 2012


MENSAJE DEL DÍA MUNDIAL DEL TEATRO 2012
John Malkovich
Que vuestro trabajo sea convincente y original.
Que sea profundo, conmovedor, reflexivo y único.
Que nos ayude a reflejar la cuestión de lo que significa ser humano y que dicho reflejo sea guiado por el corazón, la sinceridad, el candor y la gracia.
Que superéis la adversidad, la censura, la pobreza y el nihilismo, algo a lo que, ciertamente, muchos de vosotros estaréis obligados a afrontar.
Que seáis bendecidos con el talento y el rigor necesarios para enseñarnos cómo late el corazón humano en toda su complejidad, así como con la humildad y curiosidad necesarias para hacer de ello la obra de vuestra vida.
Y que sea lo mejor de vosotros –ya que será lo mejor de vosotros, y aun así, se dará sólo en los momentos más singulares y breves– lo que consiga enmarcar esa que es la pregunta más básica de todas: “¿Cómo vivimos?”. ¡Buena Suerte!”.
En estos días turbulentos para la sociedad en general y para el teatro en particular he leído multitud de opiniones sobre el estado del teatro en nuestra sociedad en crisis y, entre todas ellas, me voy a quedar con la frase de John Malkovich: "que superéis la adversidad, la censura, la pobreza y el nihilismo". 
Coindido con Malkovich completamente, ¿por qué? Pues porque creo que, de alguna manera, forma parte de la vida del actor. Por suerte o por desgracia, los actores hemos sido siempre parte de uno de los estamentos más vilipendiados de las sociedades pasadas y esa herencia forma parte, nos guste o no, del "equipaje" del actor. Como vemos en el Catálogo Real de España, eran muchas las compañías que, durante los siglos XVI y XVII, andaban a tumbos por la península en sus desvencijados carromatos. Representaban obras de Juan del Encina, Gil Vicente, Lucas Fernández, Lope de Rueda, Juan de la Cueva, etc. Y era tanto su éxito, que el propio Nebrija hablaba del placer que le producía escuchar los versos en boca de los actores; un placer mucho mayor que el de su lectura. Las gentes más rudas y primarias, los campesinos analfabetos y los villanos menos letrados acudían con igual entusiasmo que los ciudadanos cultos a las funciones teatrales de calles y plazuelas, lugares y villas.
Y tal vez sea el momento de recuperar ese espíritu de antaño. Hacer de tripas corazón y llevar el teatro a la calle, acercárselo a las gentes de a pie, a los que menos posibilidad de acceso tengan al teatro y recuperar en parte la ilusión y la dignidad de un oficio que pretenden quitarnos desde los estamentos oficiales. Mirad el ejemplo de Leo Bassi en Santiago de Compostela: el alcalde Conde Roa le censura su actuación prevista en abril en Santiago añadiendo que "le repugna", y el gran maestro Leo Bassi, hace de su capa un sayo y consigue una actuación en el auditorio de la Facultad de Ciencias de la Comunicación, aprovechando la ocasión para hacer de este incidente un sketch tal y como el propio Bassi cuenta a Dioivo ¿No es genial?


En una entrevista con Federico García Lorca , que se publicó en 1931 y que ha recuperado recientemente el Centro de Documentación Teatral , éste le comentó a Juan Alfarache: "Yo siempre haré el teatro que me guste, el que siento; y lo haré como me dé la gana". (Ver entrevista íntegra: "Federico García Lorca o la simpatía" ).
Esa es mi propuesta y mi reflexión. ¿Estáis dispuestos a ello?

jueves, 1 de marzo de 2012

Festa dos Nomeados aos premios María Casares do teatro galego 2012.

Hoxe o teatro de Galicia está de festa, sí, sí, de festa. Aínda que non pareza que haxa moitas razóns para celebrar... A Asociación de Actores e Actrices de Galicia ven de nomear aos candidatos aos premios María Casares do teatro galego.
E se sobrevive este arte marabilloso é grazas aos esforzos de moitos que con moita honra, dan todo o que poden - e as veces o que non poden - por quitar adiante proxectos que cada vez contan con menos axuda e menos créditos para poñelos en pé. Por iso é bo que se celebren estes recoñecementos sempre pero en tempos difíciles aínda máis porque, se cadra, o mérito é maior.


Nunha noite acolledora e chea de amigos e xente de bo facer, Antonio Durán "Morris", presidente da asociación de actores e actrices, deu a benvida aos presentes e cedeu o escenario á actriz Mónica García, que conduciu o evento cunha intervención humorística nun "castrapo" brilante transformada en Cándida del Moral, funcionaria da Consellería de Educación.


Con retranca ben estudada, ofreceu aos profesionais do teatro unha serie de "consellos" de orientación laboral; dende o macramé ata a decoración das novas casas para os ricos pasando pola proposta de maquillar aos parados que vaian a unha entrevista para que estean "presentables". Cándida fixo rir ata o mesmísimo alcalde de Ames, que colaborou ofrecendo as instalacións do Pazo da Peregrina en Bertamiráns e mesmo facendo entrega dunha xerra e máis un diploma acreditativo aos finalistas.



Deste xeito, 11 espectáculos, dos 30 que se presentaban, conseguiron algún nomeamento para estes galardóns. En total, 261 candidaturas profesionais das artes escénicas e audiovisuais eran aspirantes nalgunha das 13 categorías.Indicaréivos de seguido algunhas delas:

Trini Fernández Silva nomeada a mellor maquillaxe por A Ópera dos tres reás, do Centro Dramático Galego.

Piti Sanz nomeado á mellor música orixinal por Oeste Solitario, de Produccións Teatrais Excéntricas.

 
Marta Pazos nomeada a mellor actriz secundaria por A Ópera dos tres reás, do Centro Dramático Galego.

Víctor Mosqueira nomeado a mellor actor secundario por A Ópera dos tres reás do Centro Dramático Galego.
Patricia de Lorenzo nomeada a mellor actriz por Citizen Total, do Grupo Chévere.
Antonio Durán "Morris" nomeado a mellor actor por O Florido Pensil, de Eme2emoción&arte.


E tras unha foto de grupo dos nomeados todos


pasamos aos encontros

aos saúdos 

ás tertulias e conversas entre boa xente

E ao final, cando cae o telón e apaga o último foco, sempre queda a ilusión dun novo proxecto dunha nova ilusión dunha nova loita e dun novo "¡A ESCENA!"